دیمزارها با وسعتی در حدود 11/7 میلیون هکتار، 14 درصد از مراتع کشور را پوشش می‌دهند. رشد فزاينده جمعيت انساني و به تبع آن افزايش روز افزون نياز انسان به غذا، اشتغال، درآمد و غیره سبب تشديد فشارهای مستقيم و غيرمستقيم او به منابع پايه به ويژه مراتع شد كه يكي از مهمترين تبعات آن، تبديل اراضي مرتعي به دیمزارها بوده است. از یک سو افزايش احساس نياز و از سوی دیگر، عدم آگاهي به ارزش، اصول و مباني بهره‌برداري پايدار از اين منابع و نیز وجود دیدگاه‌های انتفاعی با رویکرد حفظ و بقاي مالكيت افراد، عملاً سبب شكل‌گيري نوعي رقابت نامطلوب در جهت بهره‌برداري غير اصولي و تبدیل کاربری اراضی در سطح وسيعی از مراتع مرغوب نواحی نیمه استپ کشور را در پی داشت. از آنجا که هسته تمرکز این قبیل تبدیل کاربری‌ها عمدتاً در مراتع با حداقل متوسط بارندگی 250 تا 300 میلیمتر حادث می‌شوند و این قبیل مراتع عمدتاً در نواحی پرشیب با خاک کم عمق واقع شده‌اند، لذا به خودی خود می‌توانند بعنوان نواحی حساس به فرسایش قلمداد شوند که این امر با انجام شخم‌های غیراصولی (در جهت شیب) شکل حادتری به خود گرفته و سبب بروز و تشديد هدر رفت رواناب سطحي، فرسايش خاك و افت توان توليد اراضي تخريبي و در نهايت كاهش توجيه اقتصادي عمليات زراعي و رهاسازی آنها را در پی خواهد داشت. نظر به اهمیت موضوع و در راستای عمل به رسالت خطیر مؤسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، کارگروهی تخصصی با مشارکت اساتید با تجربه و صاحب نظران امر با هدف تدوین برنامه جامع راهبردی به منظور مدیریت و ساماندهی دیمزارهای (غیر مستثنیات) واقع در اکوسیستم‌های مرتعی کشور، در تابستان 1399 تشکیل گردید.
