لااقل یک قسمت از بهشت باید این شکلی باشد. برای آدم‌هایی که بی‌دریغ زندگی کرده‌اند؛ برای آدم‌های خودمانی. آنهایی که مثل داوودی بی‌شیله پیله‌اند. امکان ندارد کسی مسافر این باغ شود و سادگی داوودی‌ها به دلش ننشیند. جشنواره داوودی، بهانه است. داوودی‌ها جشن و جشنواره نمی‌دانند. خالصانه طَبَق گل روی دست گرفته‌اند برای تمام دنیا. انگار نه انگار که جشنواره‌ای باشد به اسم آنها. که اگر داوودی‌ها زبان حرف زدن داشتند شعرشان چقدر رنگ طلوع و غروب می‌گرفت. اگر حرف می‌زدند صدای‌شان نرم نرم بود.
لبخندشان هم شیرین، حتی وقتی جمعیت، پشت به آنها عکس می‌گیرند. آنها هنوز می‌خندند. انگار دل‌شان اندازه دریا باشد. انگار حرف ناخوش نشنیده باشند. اگر هم کسی بگوید از یک گوش بگیرند و از آن یکی در کنند. بوته‌های داوودی از نزدیک «خاکی»اند. مثل تمام موجودات قانع دنیا با لبخندی ماندگار دوست داشتنی به‌نظر می‌رسند. امروز یک هفته از آغاز جشنواره‌ای که به نام این گیاهان برپا شده می‌گذرد. گل‌های داوودی در باغ گیاه‌شناسی ملی ایران در معرض نمایش هستند و نمایشگاهی از میوه انار هم در کنار این جشنواره برپاست. اگر مایل هستید بهشت نارنجی داوودی و یاقوت انارهای کشور را از نزدیک ببینید تا دوازدهم آبان ماه فرصت دارید تا راهی باغ گیاه‌شناسی در «پیکانشهر» شوید.
ادامه خبر در همشهری
